مقدمه‌ای بر استانداردهای گزارشگری مالی بین‌المللی IFRS

محرک اصلی همگرایی استانداردهای گزارشگری مالی (که در گذشته بسیار متفاوت بودند) تسهیل جریان آزاد سرمایه است. این امر باعث می‌شود سرمایه‌گذاران کشوری مثل آمریکا تمایل بیشتری به تأمین مالی کسب‌وکارهای کشورهایی مثل چین یا جمهوری چک داشته باشند.

دسترسی به صورت‌های مالی‌ای که به «زبان» یکسان تهیه شده باشند، به رفع یکی از موانع اصلی اعتماد سرمایه‌گذاران، که گاهی اوقات با عنوان «ریسک حسابداری» شناخته می‌شود، کمک می‌کند. این ریسک به ریسک‌های ملموس‌ترِ انجام این سرمایه‌گذاری‌های برون‌مرزی اضافه می‌شود.

در گذشته، کشورهای توسعه‌یافته از ده‌ها مجموعه استانداردهای گزارشگری مالی پیروی می‌کردند. سال 2005 نقطه عطفی در تجارت جهانی محسوب می‌شود. در این سال شاهد تحقق تلاش 30 ساله برای تدوین قوانین گزارشگری مالی برای بازار جهانی سرمایه بودیم. در چرخۀ گزارشگری مالی آن سال، 27 کشور عضو اتحادیه اروپا به همراه بسیاری از کشورهای دیگر، از جمله استرالیا، نیوزلند و آفریقای جنوبی، استانداردهای گزارشگری مالی بین‌المللی (IFRS) را پذیرفتند.

هیئت امنای بنیاد IFRS سندی مشورتی را در سال 2020 با هدف بررسی ضرورت وجود استانداردهای جهانی در حوزۀ گزارشگری پایداری منتشر کرد. این سند همچنین به این پرسش می‌پردازد که آیا IFRS باید در تدوین چنین استانداردهایی مشارکت داشته باشد و این مشارکت تا چه حد باید باشد.

ساختار فعلی بنیاد IFRS

بنیاد IFRS، به‌عنوان شرکتی واقع در ایالت دلاور، اساس ساختار رسمی کنونی را تشکیل می‌دهد (این بنیاد پیش از این با عنوان کمیتۀ استانداردهای بین‌المللی حسابداری (IASC) شناخته می‌شد).
هیئت امنای بنیاد IFRS مسئولیت تأمین مالیِ تدوین استانداردها و همچنین تعیین اعضای IASB، کمیتۀ تفسیر استانداردهای گزارشگری مالی بین‌المللی (IFRIC) و هیئت مشورتی IFRS را برعهده دارد.

این ساختار در سال 2009 مورد بازنگری قرار گرفت تا هیئت نظارت بر بنیاد IFRS را نیز شامل شود. علاوه بر این، در سال 2010 تغییر نام داده شد و گروه پیاده‌سازی SME نیز در آن ادغام شد تا ساختار آن به شرح زیر اصلاح شود: